สะพายกล้องเที่ยวจีนตอนที่ 3.2: พาเที่ยวแผ่นดินแดงแห่งหงตู้ตี้ตอนที่ 2

จากตอนที่แล้วเรากลับมากินข้าวกลางวันกันก่อนครับ ก็เดินไปเปิดตู้เย็นแล้วชี้ๆ ในครัว + แปลทาง Note II นิดหน่อยแล้วก็มานั่งลุ้นกันว่าจะได้อะไร ปรากฏว่าได้ผัดผัก, ไข่น้ำแล้วก็อะไรสักอย่างคล้ายๆ กุนเชียงเนื้อมากับข้าวโถใหญ่ๆ ส่วนน้ำชาเขาเอามาให้เป็นกระติกอันใหญ่บึ้มเลย

หน้าตาดูธรรมดาๆ แต่เอาจริงๆ มันอร่อยมากครับ มานั่งคิดย้อนไปแล้วอาหารที่กินที่โรงแรมนี้อ่ะ อร่อยที่สุดทั้งทริปเลย ระหว่างที่กินน้องหมาของโรงแรมก็วิ่งมาขอกินบ้าง พวกผมก็ให้ไปนิดหน่อยก่อนที่พนักงาน (น่ารัก) จะมาไล่มันออกไปแล้วมันก็วิ่งกลับเข้าขอกินใหม่

เห็นแบบนี้มันโคตรขี้อ้อนเลยนะ

กินข้าวเสร็จก็กลับขึ้นไปนอนครับ ผมเพิ่งรู้ว่าในเตียงมีเครื่องทำความอุ่นด้วย คือเสียบปลั้กแล้วเตียงมันจะอุ่น (สักพักจะร้อน) ก็นอนหลับกันอุตุจนเขามาเรียกให้ออกไปเที่ยวรอบเย็นอีกรอบ

ที่จุดชมวิวนี่คนเยอะมากครับ วิวสุดอลังเห็นไปยันเมืองตงชวนเลย จุดนี้เป็นจุดเดียวที่อยากได้ขาตั้งกล้องกับเลนส์ไวด์มาถ่ายพาโนรามาเลย (จริงๆ ถ่ายมาด้วยแต่มันกาก)สำหรับผมแล้วจุดนี่คิดว่าเป็นไฮไลท์เลย

ซูมหมู่บ้านเน้นๆ

ลวดลายทุ่งนาบนภูเขาสลับกับดินสีแดง
Continue reading “สะพายกล้องเที่ยวจีนตอนที่ 3.2: พาเที่ยวแผ่นดินแดงแห่งหงตู้ตี้ตอนที่ 2” →

สะพายกล้องเที่ยวจีนตอนที่ 3.1: พาเที่ยวแผ่นดินแดงแห่งหงตู้ตี้

ต่อจากตอนที่แล้ว พวกเราตื่นกันแต่เช้า กินขนมที่ซื้อตุนตั้งแต่เมื่อคืนเป็นอาหารเช้า checkout แล้วรีบออกมาโบก taxi ที่มีน้อยมากไปสถานีรถบัสที่เพื่อนคนจีนที่ช่วยเราไว้เมื่อวานเขียนชื่อเป็นภาษาจีนไว้ให้

ปรากฏว่าเรียก taxi ได้ปุ๊บมันอ่านชื่อสถานีรถไม่เข้าใจ อ่านออกแต่หงตู้ตี้แล้วจะขับพาเราไปหงตู้ตี้ท่าเดียว ผมพิมพ์คำว่า bus station แปลเป็นภาษาจีนแล้วมันก็บอกว่าไม่เข้าใจ (ซีบูตง) จนสุดท้ายพวกผมก็ขึ้นรถแล้วบอกทางมันไปถึงสถานีจนได้ (ผมพาหลงไปแป๊บนึง) แล้วพวกเราก็รีบไปขึ้นรถรอบ 8.30 ซึ่งคนขับกับเด็กในรถก็ช่วยดีมากครับ ^^

นั่งไปเรื่อยๆ ไม่ได้หลับเพราะวิวข้างทางสวยมาก พอถึงเมืองหงตู้ตี้ที่เป็นเมืองขนาดใหญ่แต่กระจายกันอยู่บนภูเขาคนละลูก เขาก็จอดหน้าโรงแรมนึงแล้วบอกว่าให้เราลงนี้แหละ มีพนักงานโรงแรมหน้าแฉล้มมารอรับอยู่แล้ว พวกผมก็เดินเข้าไปถามราคาห้อง ระหว่างแปลๆ ด้วย google translate สาวโรงแรมคนนึง (น่ารักมาก ขอบอก) ก็หยิบมือถือผมไปจิ้มๆ เปิด mode stylus ของ keyboard แล้วเขียนภาษาจีนให้ google มันแปลกลับมาให้ เช้ดเข้ เพิ่งนึกออกว่ามันทำได้ (ปกติใช้ keyboard แม่นแม่น) ทีนี่ก็คุยกันพอรู้เรื่องล่ะครับ

สุดท้ายพวกเราก็เลือกโรงแรมนี้แหละครับ (คือจะให้เดินไปหาโรงแรมอื่นคงไกลอยู่) เพราะมีห้องกึ่งๆ dorm ที่นอนได้สามคน+มีห้องน้ำในตัวในสภาพที่รับได้ (แต่กระดาษทิชชู่ไม่มีให้ ผมต้องไปเดินจิ๊กจากห้องอื่น) ราคาถูกแค่ 80 หยวน จริงๆ มีห้องแบบโคตรหรูโคตรสะอาดแบบไม่แพงมากด้วยนะแต่เพื่อนผมไม่เอา แล้วก็ติดต่อรถพาเที่ยว Hongtudi Scenic Area (红土地风景区) ก็ได้เจ้าของโรงแรมนี่แหละเป็นคนขับในราคาเหมาทั้งวัน 300 หยวนครับ เก็บข้าวของสักพักก็ออกไปกัน

Hongtudi Scenic Area (红土地风景区) หรือที่อาจจะหาข้อมูลเจอในชื่อ Dongchuan Red Land คือทุ่งนาขั้นบันใดบนเทือกเขาสลับซับซ้อนที่ดินเป็นสีแดงทั้งภูเขาครับ คือแค่วิวเทือกเขาก็อลังพออยู่แล้ว ยังมีทุ่งนาขั้นบันไดที่มีทั้งข้าวและดอกไม้สวยๆ ตัดสลับกับดินสีแดงทั้งภูเขาอีก และวิวที่ว่านี่ไม่ได้แค่จุดเดียวนะครับ มันคือทั้งเมืองทั้งหุบเขาเลย จุดชมวิวก็คือข้างทางทุกที่เลยครับ

หงตู้ตี้เป็นเมืองที่กำลังจะดังครับ คือนักท่องเที่ยวและสิ่งอำนวยความสะดวกยังน้อย เดินทางลำบาก ส่วนใหญ่จะมีแต่พวกคนชอบถ่ายรูปไปกัน จริงๆ ที่พวกผมไปนี่กะไปเจอดินแดงๆ ฟ้าใสๆ แต่วันนั้นฟ้าแม่งดันปิดทั้งวัน -*- โฮฮฮฮ อากาศก็หนาว ลมก็แรงสุดๆ เลย (ตอนอยู่แถวๆ โรงแรมเหมือนจะเห็นหิมะตกนิดๆ ด้วย)

แค่จุดชมวิวแรกผมก็กดไปเกือบครึ่งร้อยรูปล่ะครับ ที่นี่เหมาะทั้งเลนส์ normal zoom ไว้เก็บทั่วๆ ไปกับ tele zoom ไว้ซูมเฉพาะจุดเน้นๆ ถ้าจะไปพก 2 ตัวนี้กับ memory card เยอะๆ ไปได้เลยครับ ขนาดฟ้าปิดมันยังสวยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกเลย
Continue reading “สะพายกล้องเที่ยวจีนตอนที่ 3.1: พาเที่ยวแผ่นดินแดงแห่งหงตู้ตี้” →

สะพายกล้องเที่ยวจีนตอนที่ 2.1: สวัสดีตงชวน

ต่อจากตอนที่แล้ว ลุงแกขับรถพาเราลงมาเข้าเมืองฮุ่ยเจ๋ออีกรอบ เราก็นึกว่าจะเป็นทางผ่านไปเมืองหงตู้ตี้ แต่ปรากฏว่าแกขับมาจอดหน้าโรงแรมลุงเฉินซะงั้น พวกเราก็งงถามว่าไม่ไปหงตู้ตี้เหรอ แกบอกว่าเหมา 300 ก็เท่านี้แหละ ถ้าจะไปหงตู้ตี้ต้องบวกอีก 800 เพราะมันอ้อม เหี้ยล่ะะะะะะะะะะะะะ

หมู่บ้านที่แวะระหว่างทาง

ลุงแกบอกว่าทางไปตรงๆ น่ะมันไม่มี มีแต่ทางหลวงที่มันอ้อม ไกลนะ (ทั้งหมดนี้คุยด้วยภาษามือ + แปลผ่าน google translate แบบง่อยๆ) พอถามว่าแล้วรถบัสมีป่าวแกก็บอกว่าหมิงเทียนคือแปลว่าพรุ่งนี้ พวกผมคุยกันแล้วรู้สึกว่าแม่งกะจะฟันพวกกูเกินไปหน่อยล่ะ ก็เลยจ่ายตังค์ 300 หยวนแล้วลงจากรถเลย ระหว่างที่คิดไม่ออกว่าจะเอายังไงดีก็ไปกินข้าวกลางวันกันก่อนครับ เป็นร้านบะหมี่เนื้อ เดาว่าเป็นร้านอิสลาม

แล้วกินเสร็จก็ลองเดินไปถามที่สถานีรถบัสดูครับ ตอนเดินเข้าไปทางที่เราออกมาเมื่อวานก็เห็นลุงแกชี้ๆ อีกทางก็งงอยู่ แต่ก็คิดว่าแม่งจะหลอกกูอีกแล้วก็เลยเดินต่อ สุดท้ายก็รู้ว่าเราเดินออกมาผิดทาง ทางเข้ามันอยู่อีกด้านที่ลุงแกชี้นั่นแหละ เราก็เลยเดินผ่านเครื่องแสกนอะไรมาแบบงงๆ พอไปถามที่ขายตั๋วเขาก็บอกว่ารถไปหงตู้ตี้ไม่มี มีแต่รถไปตงชวนใน 10 นาทีนี้หรือไม่ก็พรุ่งนี้เช้าเลย (ลุงแม่งหลอกกูจริงๆ) ก็เลยเอาคันนี้แหละ (มีขอไปเข้าห้องน้ำแล้วห้องน้ำในสถานีปิด เขาพาไปเข้าห้องน้ำสำนักงานเลย) สภาพรถก็เก่าๆ โทรมๆ เลยล่ะ นั่งย้อนไปทางอ้อมๆ ยาวเลย

จุดจอดรถระหว่างทาง

นั่งรถนานมากกก กว่าจะถึงเมืองตงชวน (东川区)ก็ตั้ง 5 โมง พอเข้าเมืองตงชวนปุ๊บก็รู้สึกได้ว่าเมืองมันเจริญกว่าฮุ่ยเจ๋อมากคือดูเป็นเมืองตึกสูงๆ แออัด คนเยอะๆ รถเยอะๆ พอลงจากรถปุ๊บก็ปรี่ไปถามคนขับว่าจะไปหงตู้ตี้ยังไง แกก็งงๆ แล้วเรียกผู้โดยสารอีกคนมาช่วย พี่คนที่มาช่วยก็พอจะพิมพ์ Pinyin ได้แต่เหมือนแกจะนึกไม่ออกว่าจะบอกยังไง สักพักแฟนแกกับลูกแกก็มารับแล้วก็ช่วยกันหาทางอธิบายให้กับเราสักพักใหญ่ๆ จนแฟนแกก็โทรไปหาเพื่อนที่เป็นครูสอนภาษาอังกฤษแล้วให้คุยกับเรา (คือเป็นล่ามนั่นเอง) สุดท้ายก็ได้ความว่าสถานีรถบัสไปหงตู้ตี้มันอยู่อีกสถานีเลย เด๋วคู่นี้จะขับรถพาเราไปส่งว่าเป็นที่ไหน \ w / เย้ๆๆๆๆๆ

เราก็เดินตามเขาไปขึ้นรถ แล้วก็นั่งออกไปอีกด้านของเมือง แล้วพี่ผู้หญิงก็จูงมือเราเข้าไปในสถานีเพื่อไปถามตารางรถเลย (มีรอบ 8.30, 12.30 และ 13.30) แล้วแกก็โทรหาเพื่อนแก (คนที่เป็นครูสอนภาษาอังกฤษ) คุยกันสักพักแล้วเพื่อนแกก็บอกว่าเด๋วคู่นี้จะพาไปหาโรงแรมแถวๆ นั้นนะ เฮ้ยยยย ใจดีสุดยอดดดดดดดดดดดดด เขาก็ขับพาไปหาโรงแรม ซึ่งโรงแรมไหนก็ไม่รับเราเลยเพราะว่าเราป็นนักท่องเที่ยวต่างชาติ เห็น passport มาก็ไม่รับล่ะ แถมยังถามอีกว่า Taiwan ใช่ไหม (อ้าว) เขาพาเราไปหาประมาณ 3 โรงแรมก็ไม่รับเราสักที่ จนเพื่อนเขาที่เป็นครูขับมอไซค์มาช่วยคุยก็ยังไม่รับ สุดท้ายเขาไปคุยจนโรงแรม 3 ดาว (คืนละ 280 หยวน) ที่นึงยอมให้เราพัก คือจังหวะนั้นซึ้งใจมากครับ ช่วยเราทุกอย่างเลยทั้งๆ ที่ไม่ใช่ธุระของเขา ทั้งคุยจนโรงแรมยอมให้เข้าพัก, แปลหน้าแรก passport เราเป็นภาษาจีนให้ reception โรงแรม, ต่อรองราคา ซึ้งใจสุดๆ แถมยังจะพาเราไปกินข้าวอีกซึ่งเราก็ได้แต่ปฏิเสธไป ก่อนจากกันผมขอให้เขาเขียนชื่อสถานีไปหงตู้ตี้เป็นภาษาจีนไว้ด้วยสำหรับเรียก taxi ครับ

ในรูปพี่ใส่แว่นคือคนที่่ช่วยเราตั้งแต่ที่สถานีรถครับ ส่วนอีกคนคือคนที่เป็นครูสอนภาษาอังกฤษ ส่วนพี่ผู้หญิงกับลูกชายรออยู่ที่รถ เสียดายมากที่ไม่ได้ขอถ่ายรูปไว้
Continue reading “สะพายกล้องเที่ยวจีนตอนที่ 2.1: สวัสดีตงชวน” →