เพื่อนเก่า

เมื่อวันศุกร์ผมไปกินข้าวกับเพื่อน ม. ต้นที่ร้านนึงแถวๆ พระราม 7 มา ไอ้พวกเหี้ยนี่ (ใช้คำนี้ได้เต็มๆ เพราะสมัย ม.ต้นเป็นชายล้วน) รู้จักกันมาเกือบๆ จะ 20 ปีล่ะ หลายๆ คนไม่ได้เจอหน้ากันตั้งแต่จบ ม.ต้นด้วยซ้ำ โชคดีที่มีเพื่อนหยิบหนังสือรุ่นไปเลยได้เปิดดูกันว่าไอ้นี่มันเป็นใคร (ในสมัยนั้นซึ่งเป็นภาพที่เราจำได้เสมอ) กับไอ้บุคคลที่ 3 ที่กำลังพูดถึงกันอยู่มันเป็นใคร

meeting นี้เกิดขึ้นจากอยู่ๆ เพื่อนคนหนึ่งที่ยังเจอกันตลอดไปได้ facebook ของเพื่อนคนหนึ่งที่ไม่คิดว่าจะได้เจอมันอีกแล้วมา หลังจากนั้นก็เกิดมหกรรมไล่ add กันยกห้องและพูดคุยกันผ่าน facebook และ line กันมาอยู่เกือบเดือน ที่น่าสนใจคือแม้ว่าเทคโนโลยีสมัยใหม่จะเป็นตัวนำพาให้เพื่อนๆ ได้มาเจอกันอีกครั้ง แต่เท่าที่คุยกันมีครึ่งต่อครึ่งเลยทีเดียวที่้บ้านและเบอร์บ้านยังคงเหมือนเดิมในหนังสือรุ่นแต่แม่งไม่มีใครคิดจะติดต่อกันเลย – -”

แต่อย่างไรก็ตามการได้นั่งคุยกับเพื่อนๆ ได้เห็นความเปลี่ยนแปลงของเพื่อน ได้เจอเพื่อนที่ไม่ได้เจอหน้าค่าตากันมาเกิน 10 ปี ได้คุยถึงเรื่องเหี้ยๆ ที่เคยทำกันมา ได้คุยถึงเพื่อนที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ มันก็เป็นช่วงเวลาที่ทั้งสุขและเศร้าอย่างบอกไม่ถูก

เรือขายปลาหมึกปิ้งกลางแม่น้ำเจ้าพระยา …ตอนกลางคืน

ป.ล. เพื่อนที่เก่าที่สุดที่ผมยังติดต่อได้ทาง facebook คือเพื่อนสมัยประถมครับ