ร่างทรง

ร่างทรง (The Medium) (Official page) เป็นภาพยนต์แนว Mockumentary + Horror จากค่าย GDH559 ที่ประสบความสำเร็จในต่างประเทศก่อนฉายในไทยเสียอีก (เพราะตอนนั้นบ้านเราปิดโรงหนัง) โดยเฉพาะที่เกาหลีที่ขึ้นแท่นเป็นหนังทำเงินอันดับหกของปีแถมยังมีรอบเปิดไฟฉายเพราะคนต่างชาติดูแล้วรู้สึกหลอนมากๆ หนังเรื่องนี้กำกับโดย โต้ง บรรจง ปิสัญธนะกูล (อดีตผู้กำกับ ชัตเตอร์ กดติดวิญญาณ และ พี่มาก พระโขนง) และ Product โดย Na Hong-jin (ผู้กำกับ The Wailing) ตอนมันเข้าไทยในช่วงวัน Halloween ปีที่แล้วผมไม่ได้ดูเพราะเป็นคนกลัวผี เพิ่งมาได้ดูตอนเข้า Netflix นี่แหละ กะดูตอนกลางวันชิลๆ แต่สุดท้ายก็ต้องมาดูตอนค่ำๆ อยู่ดี T^T

ภาพประกอบจาก Facebook GDH

ร่างทรงเล่าเรื่องราวของทีมงานสารคดีที่ตามถ่ายชีวิตของป้านิ่ม ร่างทรงของ “ย่าบาหยัน” ผีฝ่ายดีที่เป็นที่นับถือในหมู่บ้านมาหลายชั่วอายุคนโดยย่าบาหยันจะประทับเฉพาะผู้หญิงในตระกูลป้านิ่มเท่านั้น ป้านิ่มมีพี่สาวชื่อป้าน้อยซึ่งเคยเกือบจะได้เป็นร่างทรงของย่าบาหยันแต่ว่าป้าน้อยไม่รับ ย่าบาหยันก็เลยมาประทับป้านิ่มแทนจนถึงปัจจุบัน จนกระทั่งวันหนึ่งน้องมิ้งลูกสาวของป้าน้อยและเป็นทายาทผู้หญิงคนเดียวของสายเลือดเริ่มมีอาการแปลกๆ คล้ายจะได้สืบทอดการเป็นร่างทรงย่าบาหยัน แต่จากอาการที่น่ากลัวมากขึ้นเรื่อยๆ ก็ยิ่งทำให้คนสงสัยว่า “หรือนั่นจะไม่ใช่ย่าบาหยัน”?

อ้อ ออกตัวก่อนว่าไม่เคยดู The Wailing เลยไม่รู้ธีมหนังของ Na Hong-jin มาก่อนเลย และเป็นคนกลัวผี ผลของการดูหนังเรื่องนี้ตอนหัวค่ำแบบปิดไฟคือนอนไม่หลับจ้า

เรื่อง Mockumentary นี่ผมชอบช่วงแรกของเรื่องที่ตากล้องยังไม่เสนอหน้ามากนะ คือมันสมจริงที่ทำให้เราอินกับความหลอนและบรรยากาศในเรื่อง การไม่โผล่หน้ามาและใช้วิธีขึ้นตัวอักษรหรือเสียงถามแบบเป็นทางการมันทำให้รู้สึกเหมือนเราดูชีวิตจริงอยู่ นอกจากนี้ยังปูกฏกติกาของความเชื่อเรื่องผีในเรื่องได้ดี
ฉากวิ่งสู้ฟัดตอนท้ายเรื่องนี่ก็รู้สปอยมาหน่อยนึงแล้ว ถึงจะรู้สึกอีหยังวะบ้างแต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันทำลายหนังขนาดนั้น ยิ่งพอมาอ่านบทวิเคราะห์ว่าหรือจริงๆ แล้วอาจจะหมายถึงผีห่าผีปอบก็พอจะเข้ากันได้กับเนื้อหาที่วางไว้ในฉากซ่อนกล้อง
สิ่งที่แย่ที่สุดคือในเรื่องก็วกกลับมาที่ความเป็น Mockumentary ที่พอทีมงานมันเริ่มทำตัวไม่สมจริง (คือเสือกหรือไม่เสือกได้ไม่มีเหตุผลมากๆ) แล้วมันทำลายความหลอนแบบสมจริงในเรื่องที่สร้างมาตั้งแต่ต้นให้หมดไปเลย แถมยังพาให้บทกับตัวละครอื่นๆ ทำสิ่งที่ดูแล้วเราไม่อินใดๆ เลยไปจนจบเรื่อง ไอ้ความเปิดกว้างของเนื้อเรื่องที่ให้ตีความให้ตั้งคำถามแม่งก็พังตรงนี้แหละ หาเหตุผลมาอธิบายไม่ได้ (หรือตั้งใจวะ)
ฉากซ่อนกล้องแม่งโคตรน่ากลัว หลอนติดตาจนนอนไม่หลับ แม่มมม
ฉากหลอก ฉากตุ้งแช่ก็ดีนะ ถูกที่ถูกเวลา เนียนกริบแบบถ้าดูในโรงคงร้องไปแล้ว (แนะนำฉากกลับรถ)
Cinematography โคตรดี (ระดับได้รางวัล Best Cinematography จากเทศกาลภาพยนตร์ MOLINS HORROR FILM FESTIVAL 2021) ภาพสวย แสงสวย โคตรหลอน หลายฉากคือเน้นให้เราตาไวเองจริงๆ พี่ซ่อนได้เนียนกริบ
นักแสดงเล่นดีมากทุกท่าน เล่นดีจนเราเชื่อว่าเป็นตัวละครนั้นจริงๆ (ในช่วงที่ความเป็น Mockumentary ทำลายหนัง นักแสดงคือเดอะแบกของเรื่องเลยครับ)ที่ต้องชมคือนริลญา กุลมงคลเพชรที่เล่นทั้งบทบาทน้องมิ้งตอนสติดีๆ กับอีมิ้งช่วงหลอนได้น่ากลัวโคตรๆ อีกสองท่านที่ต้องยกนิ้วให้เลยคือสวนีย์ อุทุมมาผู้รับบทป้านิ่ม และศิราณี ญาณกิตติกานต์ผู้รับบทป้าน้อย ทั้งคู่เล่นดีจนเราเชื่อว่าเป็นป้านิ่มและป้าน้อยจริงๆ ศรัทธาในย่าบาหยันจริงๆ ครับ
หนังสอดแทรกวัฒนธรรมเรื่องศาสนาผีแบบก่อนยุคศาสนา (พราหมณ์-พุทธ) ได้ดี ซึ่งความเชื่อนี้มันรวมเรื่องอำนาจ เพศ มุมมองของผู้คนที่มีต่อโลกที่ต่างจากศาสนายุคหลังอย่างชัดเจน ความเจ๋งคือหนังมันบอกเราตรงๆ ว่า ชุดความเชื่อนี้ยังคงแข็งแรงและศาสนาสมัยใหม่หรือแม้กระทั่งโลกปัจจุบันก็ไม่อาจชนะศาสนาผีที่ถือได้ว่าเก่าแก่ที่สุดนี้ได้ มันเพิ่มความน่ากลัวให้กับเรื่องตรงที่กฎทางศาสนาและการเมืองใดๆ ใช้สู้กับสิ่งเหนือธรรมชาติในเรื่องไม่ได้เลย
ไม่รู้คิดไปเองไหม แต่ดูใน Netflix เสียงเบามากกกกกกกกกกกกก หงุดหงิดอยู่

สรุปแล้วผมมองว่าหนังมันมีจุดแข็งที่เด่นชัดมากไม่ว่าจะเป็นเรื่องความสมจริง ความสยองที่โคตรน่ากลัว กฏกติกาในเรื่องที่น่าสนใจและน่าไปค้นคว้าต่อ พลังของนักแสดงที่เล่นดีมากๆ แต่ไอ้ความพยายามจะสมจริงนี่แหละก็กลายเป็นข้อด้อยที่ทำลายข้อดีส่วนไปได้ในพริบตาพอๆ กัน ถึงกระนั้นโดยรวมในแง่หนังผีมันก็ยังน่ากลัวฉิบหายนะ

ส่วนตัวแนะนำให้ลองดูแล้วตัดสินเองละกันครับ