Blogging my life
ลองครั้งแรก
1/60 sec f/1.7, iso 400
เหมือนจะยังไม่ใช่แฮะ เลยเปลี่ยนเป็นโหมด Shutter priority, 1/1000 sec f/1.7, iso 5000 (จริงๆ ตั้ง auto ไว้) แล้วอัด bust mode แบบ m (รัวปานกลาง) + manual focus เพราะกล้องมันจะไปชัดข้างหลังหมด
กดค้างไว้เลย แล้วค่อยมาดูผลทีหลังเอา
สรุป ควรจะมีขาตั้งกล้องจะได้ปรับ f ให้แคบกว่านี้เพื่อให้ระยะชัดมันเยอะกว่านี้หน่อยนึงได้
ผมไปงานแต่งงานเพื่อน+เที่ยวเชียงใหม่มาเมื่อเดือนตุลาคมที่ผ่านมาครับ (entry สรุป) วันนี้ก็เพิ่งได้ฤกษ์เขียน blog เสียที รอบนี้ขี้เกียจเขียนแบบตอนละวัน (หรือหลายตอนต่อ 1 วัน) แต่จะเขียนแบบตอนละที่เที่ยวแทนก็ขอเริ่มด้วยการพาไปเที่ยวดอยปุยครับ
สำหรับการขึ้นดอยปุยนั้นผมเลือกที่จะไปขึ้นรถที่หน้า ม เชียงใหม่ครับ นั่งรถแดงจากท่าแพวันแรกเขาคิด 40 (มีจอดรถลงมาบอกว่าขอให้เหมา 150 ด้วย) วันที่สองอีกคันแม่งคิด 50 ซะงั้น ราคารถหน้า ม ถ้าเหมาไปกลับก็คนละ 110 ครับ เขาจะพาไปดอยปุยก่อนแล้วลงมาตำหนักภูพิงค์แล้วก็วัดพระธาตุดอยสุเทพตามลำดับ (ให้เวลาทีละ 1 ชั่วโมง) ถ้าไปดอยสุเทพอย่างเดียว 40 บาทต่อเที่ยว วันแรกผมก็เหมาแหละ (เขารอรถเต็มแล้วออก) แต่พอถึงพระตำหนักคนอื่นแม่งเปลี่ยนใจไม่เหมาแล้วซะงั้นผมเลยเหมาแค่พระตำหนัก-ดอยสุเทพในราคา 80 บาท (มั้ง)
ทางเข้าหมู่บ้านม้งดอยปุย
วันที่สองผมขึ้นไปใหม่ รอบนี้กะไปแค่ดอยปุยก็เลยนั่งรถไปดอยสุเทพก่อน (ค่าขึ้น 50 บาท ฝรั่งเสือกยอมจ่ายแม่ง) แล้วกะยิงยาวเลย ปรากฏว่ารออยู่ 40 กว่านาทีกว่าจะได้รถ (มีฝรั่งมาเป็นคนขับรถวินด้วย!!) แถมไอ้คนที่ขึ้นไปด้วยก็เป็นคนที่ขึ้นมาด้วยกันจากท่าหน้า ม. นั่นแหละ (มันเที่ยวดอยสุเทพเสร็จแล้ว) สุดท้ายก็ได้ขึ้นไปดอยปุยสมใจครับ ระหว่างทางอากาศเย็นๆ หมอกลงหน่อยๆ กำลังสวยเลย ค่ารถขึ้นมาดอยปุยจากดอยสุเทพนี่ 60 บาทครับ
อร่อยดี
ขึ้นมาก็จะเป็นร้านค้าของชาวม้งตามรูปที่เห็นข้างบนครับ ทางเดินไปสวนน้ำตกดอยปุยก็ต้องเดินทะลุตลาดนี่ไปเลย ค่าเข้าสวนน้ำตกก็แค่ 10 บาทเอง ถูกมากๆ
สำหรับสวนน้ำตกนี่ก็จะเป็นตรงแถวๆ หน้าผาก่อนถึงตัวหมู่บ้านที่ชาวม้งอยู่อาศัยกันจริงๆ ครับ มีสวนดอกไม้ น้ำตก (ไม่รู้ว่าของจริงรึเปล่า) อากาศหนาวๆ เห็นวิวภูเขา คือถ้าไปเที่ยวตำหนักภูพิงค์มาก่อนจะรู้สึกว่าดอกไม้ที่นี่สู้ไม่ได้ แต่ค่าเข้ามันก็ถูกแถมอากาศก็ดี (ตามโปรแกรมจริงๆ ต้องมาที่นี่ก่อนตำหนักด้วย) ผมก็คิดว่าโอเคเลย
สวนดอกไม้ตรงหน้าผา เดินขึ้นชมได้หลายชั้นเลย
Continue reading “สะพายกล้องเที่ยวเชียงใหม่: พาเที่ยวดอยปุย”
เมื่อวันที่ 5 ธันวาคมถึง 14 ธันวาคมที่ผ่านมา ผม backpack ไปเที่ยวมณฑลยูนนานในประเทศจีนกับเพื่อนอีก 2 คนมาตั้ง 10 วันครับ (blog สรุปทริป) นี่เป็นการไปเที่ยวจีนครั้งแรกของผม จริงๆ พวกเราควรจะนั่งเครื่องหางแดงออกจากดอนเมืองตั้งแต่ 9 โมงเช้าแต่ปรากฏว่าแม่งเสือก delay อยู่ flight เดียว -*- กว่าจะได้บินก็ตั้ง 10 โมงกว่าๆ (อ้อ อุตสาห์ web checkin มายังต้องรอโหลดกระเป๋าตั้ง 30 กว่านาที)
บนเครื่องก็เงียบดีครับ คนจีนในเครื่องเงียบผิดปกติมากๆ ส่วนใหญ่ก็มีแต่คนไทยกับจีนนี่แหละเห็นฝรั่งไม่กี่คน นั่งไป 2 ชั่วโมงกว่าๆ ก็ถึงสนามบิน Kunming Changshui International Airport (昆明长水国际机场) ครับ
สนามบินเขาเป็นแนวยาว โล่งๆ แต่ก็อลังการงานสร้างมากๆ ครับ ในสนามบินมีป้ายเป็นภาษาอังกฤษชัดเจน ตม ก็ไม่ได้ช้าอะไร สิ่งที่ทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไปชัดเจนคืออากาศที่หนาวโคตรๆ พวกเราก็ควักเสื้อกันหนาวออกมาใส่แล้วก็ออกมาเรียก taxi ไปสถานีขนส่งสายเหนือ 北部汽车客运站 ครับ การสื่อสารกับ taxi ก็คือเพื่อนโหลด file แผนเที่ยวที่มีชื่อภาษาจีนเข้ามือถือแล้วก็ยื่นมือถือให้เขาดู ซึ่งต่อๆ ไปเราก็ใช้วิธีนี้ + google translate ภาษาอังกฤษ-จีน แบบ offline ที่ผมโหลดก่อนไปนั่นแหละ
สภาพภายใน Taxi ครับ จริงๆ มีมิเตอร์ด้วย แต่คนขับมันบอกราคามาไม่ต่างจากที่เขาว่าในเวบเท่าไหร่ก็เลยเอา
ระหว่างนั่ง Taxi มาก็รู้สึกว่าตัวเมืองคุนหมิงมันใหญ่โคตรๆ ถนนก็กว้างสุดๆ (วันหลังๆ กลับมาคุนหมิงก็ยังรู้สึกว่ามันใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ นะ) ความห่างระหว่างตัวเมืองคุนหมิงกับสนามบินก็ประมาณสุวรรณภูมิบ้านเราน่ะครับ นั่งรถไปพักใหญ่ๆ taxi ก็มาจอดที่ท่ารถอะไรสักอย่าง พอเดินไปถามเขาก็ชี้ไปอีกทาง เดินงงไปสักพักก็บางอ้อว่า taxi มันพามาส่งท่ารถเมล์ที่อยู่ข้างๆ สถานีขนส่งนั่นเอง
พอเข้าสถานีขนส่งปุ๊บ พวกผมก็กรูกันไปที่ซื้อตั๋ว แน่นอนว่าพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ จีนก็ไม่ได้ วิธีการก็คือเพื่อนผมเปิดมือถือมันที่มีชื่อเมืองฮุ่ยเจ๋อเป็นภาษาจีน (会泽县) ส่วนผมก็พิมพ์ภาษาอังกฤษว่า how much แล้วก็ให้ google แปลแล้วก็ยื่นให้เขาอ่านทั้งคู่ ตอนแรกเขาเขียนราคามาเป็นเลขจีน -*- แล้วพวกผมก็ช้ามากเพราะเขาตอบกลับมาไม่ได้ (คือเปิด keyboard Pinyin แล้วเขาพิมพ์ไม่เป็น) จนคนที่ต่อคิวต้องมาช่วยเขียนไอ้เลขจีนนั่นให้กลายเป็นเลขอาราบิค -*- แล้วระหว่างที่เดินงงๆ อยู่ก็มีคนที่ซื้อตั๋วตามหลังมาพาเดินหารถให้ ก่อนจะจากกันด้วยประโยคว่า “Welcome to Kunming”
ถึงรถก็รีบขึ้นเลยเพราะรถมันจะออกแล้วครับ ก็เป็นรถบัสใหญ่ๆ นี่แหละ แต่ด้วยอากาศหนาวมากเลยปิดแอร์+ปิดหน้าต่าง ข้างในรถเลยโคตรรรอึดอัดสำหรับผม จริงๆ ที่ตั๋วมีระบุที่นั่งไว้ด้วยแต่ก็ช่างมันเหอะครับ คนจีนแม่งนั่งกันแบบใครอยากนั่งตรงไหนก็นั่งนั่นแหละ
Blog It Together 