กุฎีจีนไซด์โปรเจค (Kadeejeen Side Project) #1: วัดอรุณ

ถึง entry ชุดกุฎีจีนโปรเจคจะจบไปแล้ว แต่ก็ยังเหลือสถานที่อื่นๆ ที่ผมเก็บภาพมาระหว่างเดินทางจากบ้านไปย่านกุฏีจีนก็เลยแยกภาพชุดนั้นออกมาเป็น “กุฎีจีนไซด์โปรเจค” ครับ

ขอเริ่มที่แรกที่วัดอรุณราชวรารามราชวรมหาวิหาร ครับ ที่นี่เป็นที่ที่ยังไงก็ต้องผ่านอยู่แล้วทุกครั้งที่ไปถ่ายรูปแถวๆ ย่านกุฏีจีน วัดอรุณผมมาถ่ายรูปหลายรอบแล้ว รอบนี้ผมเลยเก็บไว้ถ่ายตอนขากลับหรือไม่ก็หามุมที่ไม่เคยถ่ายมาก่อนครับ (ยกเว้นมุมมหาชนนะ)


มุมมหาชน 1


มุมมหาชน 2

วันแรกที่เดินเข้าไปทะลุหลังวัดไปเจอทีมช่างกำลังบูรณะรูปปั้นต่างๆ (รวมไปถึงสร้างตัวใหม่ด้วย)


Continue reading “กุฎีจีนไซด์โปรเจค (Kadeejeen Side Project) #1: วัดอรุณ”

อะไรก็ได้

ผมเพิ่งพบว่าเวลาถามความเห็นกัน ความเห็นที่ว่า “อะไรก็ได้” นี่แม่งไม่มีค่าที่สุดแล้วในบรรดาความเห็นทั้งหมด

คือถ้าความเห็นอื่นๆ มันเทไปทางเดียวกันซะเยอะ อะไรก็ได้นี่อาจจะไม่เป็นปัญหา ซึ่งมันก็มีโอกาสน้อยมาก พอความเห็นมันกระจายนี่ไอ้ “อะไรก็ได้นี่” นี่ไม่ทำให้ได้ข้อสรุปห่าอะไรเลยครับ

ที่ระยำที่สุดคืออะไรก็ได้มันไม่เคยเป็นอะไรก็ได้จริงๆ เลยสักครั้ง ชื่อเต็มๆ มันคือ “อะไรก็ได้ที่ถูกใจกู” หรือ “อะไรก็ได้ แต่…” แล้วแม่งก็บอกเงื่อนไขลอยๆ มาหรือไม่ก็ไม่บอกเงื่อนไขห่าไรมา ให้เรามโนกันเอง สุดท้ายกลายเป็นไม่เสนอความเห็นแต่เสือกปฏิเสธิแม่งทุกความเห็นที่ไม่ถูกใจตัวเองซะงั้น

ใครมีวิธีแก้ “อะไรก็ได้” มาแนะนำบ้างไหม?

สะพานกล้องเที่ยวลาว #1: กว่าจะถึงวังเวียง

ลาวเป็นหนึ่งในประเทศที่ผมฝันว่าอยากจะไปมากกก ซื้อหนังสือเที่ยวลาวเยอะมากๆ ไล่ดูกระทู้ตามบอร์ดถ่ายรูปอยู่เรื่อยๆ เหตุผลที่อยากไปก็เพราะรู้สึกว่ามันน่าจะเที่ยวง่าย พูดง่าย กินง่าย ค่าครองชีพไม่เยอะมากนัก (เคยอ่านเจอว่าลาวเป็นประเทศที่เหมาะกับการเริ่ม backpack สำหรับคนไทย) แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้ไปสักทีเพราะเพื่อนแม่งไปกันหมดแล้วหรือไม่ก็ไปกันไม่ชวน ปีที่แล้วสบก๊วนเพื่อนใหม่ที่ไปอินเดียด้วยกันชวนไปว่าไปลาวกันไหม นั่งรถไปหนองคายแล้วข้ามฝั่งไปกันผมก็ตอบตกลงโดยแทบไม่คิดอะไรเลยครับ


อันนี้เป็นด่านสะพานมิตรภาพไทย-ลาว รถที่จะเข้าออกต้องมาตรงนี้

คืนวันที่ 4 ธันวาคมปีที่แล้ว รถออกจากกรุงเทพประมาณ 5 ทุ่ม ไปรับเพื่อนอีกคนที่อยุธยาแล้วก็ขับบึ่งยาวไปหนองคายเลยครับ มีแวะเที่ยว มข หน่อยเพราะทุกคนใน trip ยกเว้นผมเป็นเด็ก มข เก่า ไปถึงชายแดนก็ 7 โมงกว่าๆ พวกเราฝากรถไว้ที่ร้านฝากรถแถวๆ นั้น ล้างหน้าแปรงฟันในที่ฝากรถนั่นแหละแล้วก็ออกมาหาอะไรกินกันแถวๆ นั้นแหละ (ร้านไข่กะทะปิด เสียใจ)


อันนี้เป็นต.ม. ไทยครับ ใช้บัตรผ่านแดนหรือ Passport (ที่มีอายุเหลือไม่ต่ำกว่า 6 เดือน) เสมอ


ผู้ร่วมทริป

แถวๆ ร้านอาหารและที่จอดรถแถวนั้นมีสามล้อไปส่งที่ด่านเยอะครับ แต่พวกผมใช้เดินเอา ไปถึง ต.ม. ก็กรอกใบออกนอกประเทศเหมือนตอนเราไปสนามบินเนี่ยแหละ ถ้าใช้ Passport ก็อยู่ได้ยาว ส่วนถ้าบัตรผ่านแดนก็อยู่ได้ 3 วันไม่เกินกี่กิโลสักอย่าง เจ้าหน้าที่ไทยจะย้ำตลอดตั้งแต่เข้าไปว่าต้องให้แน่ใจว่า ต.ม. ลาวประทับตราทั้งขาเข้าและขาออก ไม่งั้นต้องเสียค่าปรับนะ

ผ่าน ต.ม. ออกมาก็ต้องไปรอรถข้ามสะพานครับ เสียค่าซื้อตั๋วขึ้นรถข้ามสะพาน 20 บาท เดินข้ามเองไม่ได้ เห็นฝรั่งมันโวยวายอยู่เหมือนกันว่าไมไม่ให้มันข้ามไปเอง จุดเด่นของสะพานมิตรภาพไทย-ลาว 1 นี่คือมีทางรถไฟร่วมอยู่ด้วยตรงกลาง ทำให้เวลารถไฟวิ่งรถอื่นๆ ต้องหยุดรอ ห้ามขึ้นสะพาน -*- ซึ่งคันผมก็แจ็คพ็อตพอดี

ข้ามไปได้ รถก็ไปจอดหน้าต.ม. เลย ก็กรอกใบเข้าเมืองแบบตอนเราไปต่างประเทศทางเครื่องบินนั่นแหละ ที่นี่มีแผนที่เมืองเวียงจันทน์ให้หยิบฟรีๆ ด้วยครับ ^^ สแกนกระเป๋าเสร็จยังออกไม่ได้นะครับ ต้องซื้อบัตรออกประตูด่านอีก (เป็นประตูอัตโนมัติเหมือนประตูที่ปิ๊บบัตร BTS/MRT) ค่าบัตรก็ 5 บาทครับ รับเงินไทย โชคดีที่มีเพื่อนเป็นคนอีสานไปด้วย 2 คนเลยคุยและฟังกันง่ายหน่อย สบายๆ


ด่านลาวครับ
Continue reading “สะพานกล้องเที่ยวลาว #1: กว่าจะถึงวังเวียง”