สุราร่วมสาบาน

Red Label ที่เห็นข้างบนนี้ เป็นหนึ่งในเหล้าจากงานแต่งงานของเพื่อนสนิทผมตั้งแต่ ม.ปลาย ตอนแรกมันก็แบกกลับบ้านแหละ แต่สุดท้ายทุกลังก็โดนปลวกกินจนกระทั่งมันต้องมายกให้พวกผมทั้งลัง และมันก็เป็นเหล้าที่พวกเรากินกันเวลานัดเจอกันทุกครั้ง

พวกเรานัดเจอกันปีละครั้งสองครั้ง มันจึงเป็นเหล้าที่อยู่นานมาก ทุกๆ ครั้งที่วางมันบนโต๊ะ อดีตอันแสนสุข, ปัจจุบันอันขมขื่นและอนาคตที่น่าหวาดหวั่นจะพรั่งพรูออกมาในบทสนทนาของพวกเรา ทั้งๆ ที่ยังไม่มีใครเริ่มดื่มมันเลยด้วยซ้ำ

มันคงเป็นสุราร่วมสาบานของพวกเรา (แต่แม่งขวดสุดท้ายล่ะ)

ปัญหาของผม/ปัญหาของลูกค้า #3

จากปัญหาของผม/ปัญหาของลูกค้า #2 ตอนนี้มันกลายเป็นเคสในมือผมล่ะ

แม่งรู้สึกไม่สนุก ไม่น่าสนใจแล้วสิ….

ปัญหาของผม/ปัญหาของลูกค้า #2

ช่วงนี้มีปัญหาของลูกค้าอันนึงที่ผมรู้สึกสนุกที่จะทำมัน เรื่องของเรื่องคือลูกค้าใช้ interface ใหม่ของ api ที่ผม support แล้วติดปัญหามากมาย

โชคดีของผมนิดหน่อยที่ตามคิวงานแล้วเพื่อนของผมเป็นคนดูแลเคส (ปัญหา) นั้น ผมก็เลยใช้เวลาระหว่างรอเพื่อนผมทำเคสนั้นอยู่ ลอง simulate ระบบของลูกค้าเล่นๆ ดูไปพร้อมกันเพราะผมเองก็ยังไม่เคยลอง interface นั้นเลย (มีแต่ dev/qa ที่จีนที่ได้ลอง)

ผมพบว่าผมรู้สึกสนุกกับการพยายาม replicate ปัญหา, การหาว่าทำไมมันใช้งานไม่ได้มากกว่าการ support เคสอื่นๆ เยอะเลย ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะมันเป็นปัญหาที่เกิดขึ้นกับสิ่งที่ผมดูแลมานานตั้งแต่ version 0.1 จนรู้สึกผูกพันกับมัน อีกอย่างคือผมรู้สึกว่ามันเป็นสิ่งที่ผมอยากรู้ด้วยตัวเองว่าทำไมมันทำงานไม่ได้โดยที่ไม่มีความกดดันในแง่การเป็นคนถือเคสเข้ามาเกี่ยว (คือไม่ได้โดน push จากลูกค้าตรงๆ)

เดาว่าไอ้ความผูกพันกับไอ้การที่อยากรู้อยากเห็นโดยไม่มีภาระมาเกี่ยว มันทำให้เกิดความรู้สึกว่าเป็น personal itch ที่อยากจะ scratch มากกว่าปัญหาอื่นๆ ของลูกค้าทั่วไป (ตามที่อ้าง quote ของ ESR ใน entry ก่อนหน้ามา)


ปัญหาของผม/ปัญหาของลูกค้า