สวัสดี ผมไม่ได้เขียน blog ซะนานเพราะขี้เกียจและไม่มีแรง จริงๆ คือพอเริ่มป่วยมันก็เริ่มไม่ค่อยอยากทำอะไร เกมยังไม่ค่อยได้เล่นเลย (หลังป่วยจบไปเกมเดียวคือ Final Fatasy 16) ได้แต่ทำอะไรสั้นๆ สนองโดปามีนตัวเองไปเรื่อยๆ เช่นไถ feed x, fb, youtube, ticktok ขนาดไดอารี่ที่เคยเขียนทุกวันเป็นปีๆ ยังไม่ได้เขียนเลย เพิ่งกลับมาเขียนได้ 2 วัน (หวังว่าจะเขียนได้ยาวๆ เหมือนเดิม)

ผมป่วยเป็นโรคเรื้อรัง (ไม่ติดต่อ) ที่ไม่มีวันหายด้วยยาใดๆ ชนิดหนึ่งมาได้ 2 ปี ทางเดียวที่จะหายคือปลูกถ่ายอวัยวะนั้นใหม่จากผู้บริจาค ซึ่งคนที่เป็นลูกคนเดียวแบบผมว่ากันง่ายๆ ก็ต้องรอใครสักคนที่ match กับผมตายนี่เอง

ผมอยู่กับโรคบ้านี่มา 2 ปีจนคิดว่าปรับตัวเข้ากับมันได้ กลับมาใช้ชีวิตเกือบปกติได้ แต่สุดท้ายมันก็ยังมีสิ่งที่เราปรับได้และเรายังปรับไม่ได้ ไอ้ตัวหลังนี่แหละมันจะปล่อยให้เราใช้ชีิวิตเกือบปกติแบบมีความสุขอยู่พักนึง จนกระทั่งได้จังหวะดีๆ มันจะตบเราหัวคว่ำกลับไปสู่จุดต่ำสุดเพื่อบอกเราว่า “มึงยังป่วยอยู่นะ”

ไอ้โรคเวรนี่ส่งผลกับผมมากทั้งด้านร่างกายและจิตใจ สมัยก่อนเวลาจิตตกเราก็แค่นอย มวนๆ ท้อง แต่สมัยนี้พอจิตตกมันส่งผลไปยันความดันแล้วทำให้โรคที่เป็นอยู่แย่ลง แล้วเวลาอาการป่วยโรคมันกำเริบมันทำให้จิตใต้สำนึกตกแบบควบคุมไม่ได้ แล้วอาการก็ยิ่งแย่ลงไปอีก เวลานอนก็หลับไม่สนิท ฝันจนเหนื่อยทุกครั้งที่นอน แม่งเอ๊ย

อาทิตย์ที่ผ่านมาผมไปนอนโรงพยาบาลมา 6 วัน มีผ่าตัดเล็กๆ แต่จริงๆ มันทรมานกว่าที่คิดอยู่เหมือนกัน ตอนนี้ออกจากโรงพยาบาลได้ 1 วัน ยังหลับไม่สนิทเหมือนเดิม แต่เริ่มคุ้นชินกับอาการที่เพิ่มขึ้น และไม่ค่อยวิตกกังวลเท่าไหร่แล้ว จิตใจคงดีขึ้นล่ะมั้ง

พรุ่งนี้ต้องดีกว่าสิวะ แม่งเอ๊ย

ป.ล. ขอโทษที่ดูสำนวนเหมือนพ่นๆ ออกมาจากหัว มันก็แบบนั้นจริงๆ นี่แหละ ไม่ได้ร้อยเรียงอะไรเท่าไหร่

วันนี้เป็นวันแรกในรอบหลายปีที่ออกจากบ้านโดยไม่มีหูฟังเพราะว่าลืม ทิ้งไว้ที่บ้าน

ตอนแรกก็คิดว่าโอเค ทำอย่างอื่นระหว่างทางเช่นอ่านหนังสือที่พกไป ฟังเสียงชีวิตระหว่างทางไป หัดอยู่กับตัวเองโดยไม่มีเสียงในหูให้ได้

พบว่าเสียงชีวิตบนรถไฟฟ้าแม่งหนวกหูฉิบหาย จบ