เมื่อวันพฤหัสบดีที่ผ่านมา ผมและเพื่อนพนันกันเล่นๆ ถึงผลคำตัดสินที่จะออกมาเมื่อวาน (21 กุมภาพันธ์ 2563) ว่าจะออกไปทางไหน ผมพนันว่า “ยุบ” แม้ว่าในใจจะไม่อยากให้ยุบก็ตาม
พอผลออกมาแบบนั้นจริงๆ ยอมรับว่ามันเป็นเรื่องคาดเดาได้แต่ก็ยังรู้สึกเศร้าใจและเฟลไปทั้งวัน
นี่พยายามเรียบเรียงความคิดอยู่ทั้งวันเผื่อจะมีมุมมองอะไรใหม่ๆ ไม่ซ้ำจากที่เคยเขียนไปแล้ว(entry 1, 2) แต่แม่งก็ไม่มีอะไรใหม่จริงๆ ไม่ว่าจะเรื่องผู้มีอำนาจหวาดกลัวปีศาจหน้าใหม่หน้านี้จนหาทางทำลายทุกวิถีทาง หรือชาวอนุรักษ์นิยมก็ยังกลัวคนกลุ่มนี้จนถึงกับยอมปิดทางข้างเดียวให้กับความสองมาตราฐานของประเทศ มันซ้ำเดิม มันวนลูปไปเรื่อยๆ ในกงล้อการเมืองที่เราไม่อาจหลุดจากมันได้สักที (หรือโดนดึงไว้วะ) ยิ่งคิดหาทางออกไม่เจอก็ยิ่งหมดหวังไปใหญ่
รูปจากงาน #ไม่ถอยไม่ทน (คนละงานกันแต่เห็นว่าเข้ากับบริบทดี) โดยมิตรสหายท่านหนึ่ง (ได้รับอนุญาติแล้ว)
แต่ท่ามกลางความมืดที่ไม่เห็นทางนี้ ผมยังเห็นกระแสสังคมส่วนหนึ่งที่ยังยึดมั่นในประชาธิปไตยและพร้อมจะสานต่ออุดมการณ์นั้นไม่ให้ดับไป เราจะจำความโกรธ ความสิ้นหวังนี้ไว้ เราจะไม่ลืมสิ่งที่พวกนั้นทำกับเรา
ทุกคนโกรธได้ จงโกรธ แต่อย่าหดหู่ ทำงานและเรียนต่อไป สะสมทุน เครือข่าย ความรู้ มีจังหวะก็ร่วมกิจกรรมตามกำลัง ทั้งในท้องถิ่นและนอกประเทศ สำคัญคือกินอาหารดีมีประโยชน์ ออกกำลังกาย รักษาสุขภาพ ดูแลตัวเองและเพื่อน เราต้องมีชีวิตอยู่ให้นาน อนาคตจะเป็นของเราได้ อย่าเพิ่งตายเร็ว
ไม่ได้จะบอกว่า “เวลาอยู่ข้างเรา” นะ คนรุ่นพฤษภาทมิฬเคยคิดงั้น ไม่มีแล้วรัฐประหาร เผลอปุ๊บเจอล้มเลย “คนรุ่นใหม่” มีทุกขั้วความคิด ไปช่วยอำนาจเดิมๆ เยอะแยะ
แค่จะบอกว่า ดูแลกัน สู้กันยาวๆ ประกันสังคม ประกันสุขภาพ สิทธิแรงงานไรงี้ ก็รักษาไว้ เพราะเป็นของที่จะประคับประคองเราไปด้วยกัน
มิตรสหายท่านหนึ่ง
For your reference:
Blog It Together 