Blogging my life
ผมรู้สึกว่าช่วงนี้ชีวิตผมมันวุ่นวายสิ้นดี คือมันเหนื่อยไปหมด ยุ่งไปซะทุกอย่าง เบื่อไปซะทุกเรื่อง สับสนว่าจะไปทางไหนดี มีแต่อะไรไม่รู้ถาโถมเข้ามาทั้งการงานและเรื่องส่วนตัว (ไม่เกี่ยวกับเรื่อง 2 หมื่น share นั่นหรอก)
ผมมีความรู้สึกว่า อยากอยู่เฉยๆ สักพัก คือแบบเฉยๆ จริงๆ ไม่คิดอะไร ไม่ทำอะไร หนีทุกอย่างไปตั้งหลัก หาที่สงบๆ นิ่งๆ กบดานหนีหน้าผู้คน
อยากทำจริงๆ นะเนี่ย
เดือนที่แล้วทีมผมอยากลองอะไรใหม่ๆ ด้วยการลองไปประชุมที่ร้านกาแฟฮายโซว ที่อยู่ใต้ตึก ก็ลงไปกันทั้ง 6 คนนั่นแหละ หัวหน้าเลี้ยงกาแฟ เย้ ^^
ผมเองเคยอ่านๆ เรื่องการทำงานในร้านกาแฟ แนวๆ Coffee Show Workspace อะไรทำนองนี้มา เห็นคนทำงานในร้านกาแฟก็เยอะ เลยวาดฝันไว้ค่อนข้างสวยหรู แต่เอาเข้าใจ มันไม่เหมือนกับที่คิดเลย T^T
คือพอไปนั่งคุยงานจริงๆ มันยากมากที่จะมีสมาธิจดจ่อกับงานที่ต้องคุย เพราะพบว่าร้านมันคนเข้าคนออกตลอด เสียงดังมากทั้งเสียงสั่งกาแฟเสียงเพลงในร้าน คนเดินผ่านไปผ่านมาทีสมาธิก็เสียไปที ไหนจะคอยมองสาวๆ ที่นั่งในร้าน (โฮกกก) ไหนจะต้องทนสายตาคนในร้านว่าไอ้พวกนี้มานั่งอะไรกัน 6 คน เกะกะขวางทางเดินจริงๆ
สรุปแล้วร้านกาแฟมันไม่ผิดหรอก แต่ผิดที่ผมเอง ฮ่าๆๆๆ ซึ่งผมเองก็ไม่รู้ว่าคนอื่นมันทำสมาธิให้ทำงานในร้านกาแฟกันได้ยังไงหว่า
ป.ล. คราวหน้าถ้าจะลองใหม่คงต้องลองย้ายร้านดู เพราะร้านตาบัคสาขานี้คนเข้าเยอะมากตลอดเวลา
เมื่อวันที่ 1 เมษายนที่ผ่านมา เป็นวันครบรอบชีวิตการทำงานปีที่ 10 ของผมพอดี นั่งนึกย้อนไปว่าตัวเองทำงานมา 10 ปีแล้ว (แม่มแก่จริงๆ) นึกถึงเพื่อนๆ ที่รู้จักกันที่ทำงานแรก ที่ทำงานที่ 2 และที่ทำงานปัจจุบัน
ในโอกาสนี้เลยอยากจะแชร์สิ่งที่ผมได้จากชีวิตการทำงาน 10 ปีของผม ถือว่าเป็นข้อคิดจากรุ่นพี่ถึงน้องที่เพิ่งจบหรือทำงานปีแรกก็ได้ เพราะคนที่ทำงานมาสัก 2 – 3 ปีคงซึ้งไอ้พวกนี้ดีอยู่แล้ว
Blog It Together 