Goodbye ข้าวปุ้น

ปี 2020 ที่ผ่านมาถือเป็นปีที่หนักหนาสาหัสสำหรับนังข้าวปุ้น หมาที่ผมเลี้ยงไว้ครับ เริ่มจากต้นปีมันผ่ามดลูกอักเสบ ตอนกลางปีก้อนเนื้อที่เคยผ่ากลับมาอีก รอบนี้ถึงขั้นต้องตัดหูออกข้างหนึ่งแถมหมอยังตรวจพบว่ามันมีเนื้องอกอีกเพียบ ต้องผ่าเนื้องอกและทำคีโมทุกเดือน นับเป็นปีที่มันเจ็บตัวทุกเดือนจริงๆ

เห็นแบบนี้หนูกัดนกได้ตายได้นะคร้าาา

แต่มันก็กลับมาแข็งแรงดี ร่าเริงระดับกัดนกตายได้!! กินอาหารเยอะและขี้อ้อนเป็นปกติ จนกระทั่งมันล้มป่วยกระทันเมื่อวันพุธที่ผ่านมา หลังจากพาไปหาหมอทั้งวันเต็มๆ ในวันพฤหัสบดี เช้ามืดวันนี้มันก็กลับดาวหมาไปแล้ว หมดทุกข์หมดโศก ไม่ต้องทรมานอีก

รูปสุดท้ายที่ถ่ายมันไว้เมื่อวันอังคารนี้เอง

บ้านผมได้ข้าวปุ้นกับข้าวตอกมาพร้อมกันในปี 2008 มันเป็นหมาโกลเด้นพันธ์ผสมที่แม่เป็นโกลเด้นแท้ๆ แต่พ่อไม่รู้เหมือนกันว่าพันธ์อะไร (ฮาา) มันเป็นหมาตัวโปรดของแม่ผมตั้งแต่ตอนมันยังเด็ก มันขี้อ้อน ขี้เล่นแบบสุภาพ หน้าตาดูใจดี แต่จริงๆ มันดุ (เท่าที่หมาโกลเด้นที่ถูกเลี้ยงมาโดยหมาไทยหลังอานอีกที) ที่สุดในบ้านด้วยซ้ำ

ตอนมันเด็กๆ อุ้มเล่น น่าร๊ากกก

มันเป็นหมาที่ชอบนอน เป็นตัวขี้เกียจประจำบ้าน (บังอรเอาแต่นอนจริงๆ) เวลามีอะไรจะวิ่งไปเห่าเป็นตัวสุดท้ายเสมอ แต่ก่อนเวลานอนบนบันไดมันจะหันหน้าเข้าเสมอเพราะเคยตกบันไดตอนเด็ก (เลยกลัว) และมันชอบนอนขวางบันไดมากกกกกก

นอนอย่างเดียว เรียกก็ยกขาข้างนึงให้รับรู้ว่าได้ยินนะ

รูปตอนเดือนมกราคมนี้เอง

ตอนนี้มันไปสบายแล้วครับ วิ่งเล่นอยู่บนดาวหมากับข้าวตู ข้าวเม่า (หมาไทยพี่เลี้ยงตัวโปรดมัน) นังม็อกกาและไอ้ขวานอย่างมีความสุขแล้ว หลับให้สบายนะข้าวปุ้น เราจะดูแลข้าวตอกให้ไม่เหงาเอง

รูปตั้งแต่สมัยหูยังดีๆ อยู่

สิ่งที่เสียดายที่สุดคือเมื่อคืนก่อนนอนควรจะลงไปลูบหัวลูกตัวมันนี่แหละ….