บันทึก 16 ตุลาคม 2563

จริงๆ ควรจะบันทึกอะไรสักอย่างตั้งแต่เมื่อวันที่ 16 แล้ว แต่คืนนั้นไฟแม่งดับทั้งซอยตั้งแต่ 4 ทุ่มครึ่งถึงตีหนึ่งเลยไม่เขียนอะไรมันล่ะ วันที่ 17 ก็เหนื่อยจนเขียนไม่เสร็จ

ออกตัวก่อนว่าผมไม่ได้ไปเข้าร่วมการชุมนุมแต่อย่างใด ผมได้แต่นั่งเฝ้าบรรยากาศอยู่หน้าจอ ผมทำได้แต่ทักเพื่อนๆ ที่ไปร่วมว่ากลับหรือยัง ปลอดภัยไหม อยู่ไหนแล้ว ซึ่งโชคดีที่เพื่อนๆ ผมทุกคนออกมาก่อนเหตุการณ์ใช้ความรุนแรงกับผู้ชุมนุม แต่น้องๆ หลายคนไม่ได้โชคดีแบบนั้น

ภาพประกอบจากสำนักข่าว Reuters โดย @soezeya

ผมเชียร์การชุมนุมของคนรุ่นใหม่มาตั้งแต่ต้น ทุกครั้งของการชุมนุมแม้จะมีมุกที่กวนตีนรัฐบาลและผู้มีอำนาจรวมไปถึงการตะโกนด่าระบายความในใจ แต่ก็ไม่ได้มีความรุนแรง จนกระทั่งการมาของกลุ่มเสื้อเหลืองและเหตุการณ์วันที่ 14ที่เกิดความรุนแรงไปถึงจุดขีดสุดในวันที่ 16 ตุลา

วันนั้นผมเหนื่อยกับการไปหาหมอทั้งวัน เหนื่อยกับฝน แต่ภาพที่ผมเห็นทำให้ผมหดหู่ที่ช่วยเหลือน้องๆ และเด็กๆ ไม่ได้เลย และยังทำให้ผมโกรธที่สุด โกรธที่ผู้มีอำนาจและผู้สมยอมต่ออำนาจไม่เหลือความเป็นมนุษย์ใดๆ นอกจากทำตามคำสั่งและสนุกกับการทำร้ายประชาชนที่ไม่มีทางสู้ ประชาชนที่เรียกร้องสันติภาพอย่างสันติ ผมดูจนปวดหัว ปวดใจ ปวดร้าว

ภาพประกอบจากสำนักข่าว Reuters โดย @soezeya

ประเทศนี้แม่งมาถึงจุดที่ย้อนกลับไม่ได้อีกรอบแล้ว

รูปประกอบจาก #มิตรสหายท่านหนึ่ง

ผมทำช่วยเหลืออะไรเด็กๆ ที่หน้างานไม่ได้ ผมทำได้แต่ส่งข่าวความจริงเกี่ยวกับความรุนแรงที่รัฐกระทำต่อประชาชนออกไปให้โลกเห็น ผมทำได้เพียงต่อท่อน้ำเลี้ยงเล็กๆ น้อยๆ ให้กับกลุ่มผู้ใฝ่หาเสรีภาพ ผมทำได้แค่ช่วยให้เหตุการณ์ในวันนี้ไม่ถูกลืมและได้รับการเล่าต่อสู่คนรุ่นหลัง

ผมขอประนามผู้มีอำนาจทุกคนทุกระดับที่มีส่วนร่วมกับการใช้กำลังกับผู้ชุมนุม และขอให้คนที่โดนจับได้รับการปล่อยตัวโดยไว

เผด็จการจงพินาศ ประชาราษฎร์จงเจริญ

รูปประกอบจาก #มิตรสหายท่านหนึ่ง