Once upon a time in Hollywood

Once upon a time in Hollywood (Netflix) เป็นผลงานกำกับล่าสุดของป๋า Quentin Tarantino ที่เข้าชิงรางวัลมากมาย (รางวัลใหญ่สุดคือ Brad Pittได้ออสการ์นักแสดงชายสมทบ) มันเป็นหนังที่ผมพลาดตอนฉายในโรงไปเพราะว่ารอบน้อยมากแล้วยังโคตรยาวอีก โชคดีที่ Netflix เอามาให้ดูไวมากครับ

ภาพประกอบจาก imdb

เล่าเรื่องราวของฮอลลีวู๊ดในยุค 60s Rick Dalton อดีตนักแสดงดาวรุ่งจากหนังคาวบอยยุค 50s กับ Cliff Booth สตันท์/เพื่อนรัก/ลูกน้อง (หน่อยๆ) ของเขาที่พยายามกลับมาหางานแสดง (และงานสตันท์) หลังจากที่โรยลาและมีนักแสดงใหม่ๆ มาแทนที่พวกเขาไปแล้วพร้อมๆ กันเขาก็เพิ่งรู้ว่าเขามีเพื่อนบ้านคนใหม่คือ ผกก ดาวรุ่ง Roman Polanski และภรรยานักแสดงสาวดาวรุ่งของเขา Sharon Tate ครับ

• หนังเรื่องนี้ยาวมากกกก (2 ชั่วโมง 41 นาที) การเดินเรื่องออกจะราบเรียบด้วยซ้ำ แต่ว่าฝีมือระดับเควนตินเอาอยู่จริงๆ คือเรื่อยๆ เอื่อยๆ เนิบช้าแต่ดูแล้วไม่ได้รู้สึกเบื่อหรือเนีอยเลยครับ
• ดูผ่านๆ เหมือนไม่ใช่หนังเควนตินสักเท่าไหร่ คือช่วงต้นๆ เรื่องมันไม่มีไคลแมกซ์ ไม่โฉ่งฉาง ไม่มี plot twist ไม่มีบทสนทนาคมๆ ยาวๆ ตลอดเรื่องเหมือนงานเก่าๆ ของแก ฉากลายเซ็นต์แกก็น้อยมาก แต่พอเราเผลอเท่านั้นแหละ อื้อหือออออออออออออออออออ
• นักแสดงเล่นดีมากทุกคนทั้ง Brad Pitt, Leonardo DiCaprioและ Margot Robbie (รายนี้เล่นเอาเราลืมบท Harley Quinnไปเลย)
• หนังถ่ายทอดเรื่องราวหลังม่านของวงการฮอลลีวู๊ดออกมาได้ดูสนุกดี ดูแล้วเข้าใจเบื้องหลังการทำงานหลายๆ อย่างเลย (มีหลายฉากดูแล้วนึกถึง Hail, Caesar!)
• หนังเรื่องนี้จริงๆ แล้วเล่าถึงชีวิตของคนทุกคนที่มีช่วงที่รุ่งโรจน์และช่วงที่ชีวิตตกต่ำ ไม่ว่าจะต่ำมากหรือต่ำน้อยเราทุกคนย่อมรู้สึกด้อยค่าและพยายามที่จะแสวงหาโอกาสที่จะกลับมาได้อีกครับเฉกเช่นพระเอกในเรื่อง หนังแสดงให้เห็นวงจรชีวิตที่มีขึ้นมีลง มีโอกาสที่เราจะไคว้คว้าได้หรือไม่ก็ขึ้นทุน (ฝีมือ, เงิน, ประสบการณ์) ที่เราสั่งสมมา
• อีกเรื่องที่หนังเน้นคือทุกงานนั้นไม่ได้สร้างขึ้นมาได้ด้วยตัวเอก (พระเอก นางเอก ตัวร้าย) เพียงอย่างเดียว แต่มีทีมงานเบื้องหลังไม่ว่าจะตัวเล็กตัวใหญ่จำนวนมากมายที่มีบทบาทสำคัญไม่แพ้กันครับ
• จุดแข็งของเรื่องนี้คือการเล่าเรื่องที่ชักจูงเราให้คล้อยตาม (และคิดไปเอง) ได้ดีมาก ไปดูเองละกันไม่อยากสปอย เฮียเควนตินเล่าเรื่องเก่งฉิบหาย
• ผมไม่ทันหนังในยุคนั้นก็เลยไม่ได้อินกับความ Nostalgia สักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้ทำให้อรรถรสของหนังเรื่องนี้ด้อยค่าลงครับ
• ตัวหนังมีทั้งตัวละครสมมติและคนจริงปนกันไปครับ ถ้ารู้ background บางอย่างจะสนุกมาก (อย่าง Rick Dalton ก็อ้างอิงมาจาก Steve McQueen ส่วนเรื่องราวความสัมพันธุ์กับ Cliff Booth ก็อ้างอิงจากนักแสดง Burt Reynolds กับสตันท์ของเขา Hal Needham) ส่วน Sharon Tate, Roman Polanski และ Charles Manson (และคนอื่นๆ) นั้นมีตัวตนจริงๆ ครับ

ป.ล. ผมดูเรื่องนี้แยกสองช่วงเพราะตอนกลางวันมีก่อสร้างแถวบ้านเสียงดังรบกวนเหลือเกินเลยต้องหยุดมาดูตอนกลางคืนให้จบ คิดว่าทำให้ความต่อเนื่องและอารมณ์มันหายไปบ้างเหมือนกัน ไว้จะหาโอกาสดูซ้ำแบบรวดเดียวอีกรอบครับ