สะพานกล้องเที่ยวลาว #3.2: ชิลๆ ในวังเวียงตอนจบ

ต่อจากตอนที่แล้วนะครับ หลังจากผมปั่นจักรยานคนเดียวจนเหนื่อยก็แวะกลับมาหาเพื่อนๆ (ที่ยังอยู่ร้านเดิม) นั่งพักสักพักแล้วทุกคนก็ลงมติกันว่า จะไปนั่งเล่มริมน้ำซอง (ที่ผมเพิ่งกลับมา) กัน – -”


ตอนเย็นๆ คนยังพายเรือคายัคกันอยู่

แม่น้ำซองตรงจุดในเมืองตื้นมากๆ ครับ เดิมข้ามยังได้เลย


ฝูงวัวชาวบ้านออกมาหากิน

ขี่ๆ กับเพื่อนริมน้ำอยู่ เพื่อนเห็นทางแยกที่น่าสนใจเลยลองเลี้ยวเข้าไป ปรากฏว่าไปโผล่กลางนาเลยครับ วิวข้างหลังเป็นภูเขา สวยสุดๆ ครับ


Continue reading “สะพานกล้องเที่ยวลาว #3.2: ชิลๆ ในวังเวียงตอนจบ”

ความเป็นส่วนตัว, การเมืองและความเป็นเพื่อน

ปกติผมและเพื่อนจำนวนมากมีความเห็นทางการเมืองต่างกัน บางคนต่างกันไม่มาก บางคนต่างกันสุดขั้ว แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกัน ต่างคนต่าง post ความเห็นทางการเมืองของตนลงใน facebook ตัวเอง มีไป comment เพื่อนบ้างนิดหน่อย แต่ก็ไม่เคยยุ่มย่ามอะไรกันในหน้า wall คนอื่น เจอหน้ากันก็ทักทายพูดคุยกันปกติ

ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมามีเพื่อนแชร์ความเห็นทางการเมืองในลักษณะโจมตีผมในหน้า wall facebook ของผมเอง ผมถามมันใน line ว่ามันทำทำไม (วะ) มันบอกว่ามันไม่ชอบความคิดทางการเมืองของผม เลย post โจมตีความคิดของผม ผมก็เลยบอกว่าผมเคารพความคิดของมันนะและไม่เคย post อะไรใน fb มันด้วย ขอมันว่าอย่ามา post อะไรหน้า wall ผมเลย

เพื่อนผมก็ยังยืนยันคำเดิม บอกว่ามันต้องการโจมตีความคิดทางการเมืองของผม ไม่ชอบที่ผมคิดแบบนั้น ถ้าผมไม่ต้องการก็ set privacy ไว้สิ มันก็ทำ มัน post ลง wall ผมเพราะเป็นสิทธิที่ Mark Zuck ให้มันมา…

สุดท้ายเพื่อนคนอื่นก็มาห้ามทัพ (หนึ่งในนั้นมีคนที่ความเห็นต่างกันผมชัดเจนอีกคน แต่มันก็ไม่เคยมายุ่มย่ามอะไรผมเลย) และผมก็ไป set หน้า wall ผมเองแทน…

จริงๆ entry นี้แม้จะเล่าเรื่องการเมืองแต่มันก็พอนึกออกว่ามันมีเรื่องแบบนี้กับความเห็นที่ต่างกันในเรื่องอื่นๆ ด้วยอ่ะนะ หรือมันเป็นเรื่องปกติที่คนที่เราไม่เคยเสือกอะไรกับมันเลยจะเสือกเรื่องของเราตลอดเวลา

หรือในโลกนี้มันไม่มีอะไร “ส่วนตัว” จริงๆ

ป.ล. สมัยปี 49 ก็มีเพื่อนไม่พอใจชื่อ MSN ผมเยอะนะ เหอๆ