สะพายกล้องเที่ยวดาจีลิง #9.4: Darjeeling one Day Trip ตอนจบ

ออกจากสวนสัตว์ Darjeeling เราก็ไปต่อกันที่ Darjeeling Ropeway ซึ่งก็คือกระเช้าชมเมือง Darjeeling นั่นเองครับ แต่มุมที่เห็นจริงๆ จะเป็นเทือกเขา + ไร่ชาซะมากกว่าเพราะกระเช้ามันหันหน้าออกจากเมือง – -”

ทางขึ้นครับ สุดตีนไหม

ขึ้นไปเจอมวลมหาประชาแขกต่อคิวยาวเลยครับ ไปซื้อตั๋วมาแล้วก็ต่อคิว ถามเขาบอกว่าคงประมาณ 1 ชั่วโมงมั้งกว่าจะได้ขึ้น … เลยส่งเพื่อนออกไปหาซื้อเสบียงมากินระหว่างรอเพราะยังไม่ได้กินข้าวกลางวันกันเลย

ผักทอดครับ ก็อร่อยดี

อันนี้คือวิวที่มองเห็นระหว่างต่อคิวรอ

ระหว่างรอไปกินไปก็มีครอบครัวชาวอินเดียที่อยู่ข้างหน้ามาชวนคุย แกบอกแกมาจากเมืองเล็กๆ ที่ยูไม่รู้จักหรอก (จนบัดนี้ก็จำไม่ได้) มาเที่ยวดาร์จีลิงกันทั้งครอบครัวเลย

สำหรับกระเช้าก็เล็กๆ นั่งได้ประมาณ 5 – 6 คนแบบเบียดๆ ครับ ใช้แรงงานคนส่งกระเช้าอยู่เลย น่ากลัวดี

ไอ้แขกที่อยู่ในสุดมันคงคิดในใจว่าปล่อยกูไปเหอะ

พอถึงรอบของผมได้ลงไปพร้อมสาวเยอรมันหน้าตาน่ารัก 3 คน คุยกันนิดหน่อยแล้วแม่สาวสามคนนั้นก็หันไปกรี๊ดกร๊าดกับวิวไม่คุยกับพวกเราอีกเลย … กระเช้าก็ไม่ได้นิ่มเท่าไหร่ครับ เล่นๆ ไปกระตุกบ้างแต่ไม่มีหยุดให้เสียวเท่าไหร่ กระเช้าแน่นหนาดูแข็งแรงกว่าที่กังต๊อกเยอะอยู่ วิวก็สวยดี

ลงมาก็ไปที่ศูนย์อพยพผู้ลี้ภัยชาวทิเบตสุดท้ายในทริปกันต่อครับ ระหว่างทางคนขับถามเราว่าจะซื้อชาไหม เขาจะแวะให้ (ก็ร้านข้างทางระหว่างไปศูนย์อพยพนี่แหละ) แต่ไม่มีใครสนใจ + ผมมีร้านในใจไว้แล้วเลยบอกผ่านครับ

ที่นี่ก็จะมีโรงเรียน ร้านขายของ ศูนย์ฝึกอาชีพของชาวทิเบตที่ลี้ภัยทางการเมืองจากจีนมาอยู่อินเดียครับ มีเด็กๆ กับคนแก่เพียบเลย เด็กๆ ก็เล่นกันไป ไม่สนถ่ายรูปเท่าไหร่ คนแก่ก็นั่งทำงานหัตกรรมให้พวกเราดูไป

ในร้านขายของก็จะมีอะไรที่เป็นทิเบตๆ จ๋าๆ ครับทั้งพวกผ้ายันต์ เสื้อ เสื่อสวยๆ แต่ราคาเอาเรื่องเลย ทั้งร้านก็มีป้ายเรื่องราวเกี่ยวกับนักโทษทางการเมืองชาวทิเบตที่โดนจีนจับไปเยอะเลย

แม่เฒ่านั่งทอผ้าไปในศูนย์หัตกรรม

สองสาวในร้านขายของชาวทิเบต

ซื้อของอะไรนิดหน่อย + เจอแกงค์คนไทยที่เคยเจอที่ วัดพุทธ Samdruptse รถก็พาไปส่งที่ท่ารถ แล้วก็ Free Time ครับ ผมเลือกที่จะเดินเล่นกับไปซื้อชาก่อน

ตอนกลับมาพื้นยังเปียกอยู่เลย

ร้านกล้องส่วนใหญ่จะเน้น Canon ครับ

คนเยอะมากกก

ผมเดินไปหาร้านชาชื่อ Nathmull ซึ่งตามหนังสือที่อ่านมาเนี่ยเขาบอกว่าเป็นร้านชาที่เก่าแก่ที่สุดใน Darjeeling เลย ร้านอยู่ไม่ไกลจากน้ำพุและโรงแรมที่พักครับ ร้านขายทั้งชาเป็นห่อๆ ไปชงเองกับชงดื่มกันตรงนั้นเลย (มี free wifi) เข้าไปซื้อมีเจ๊อินเดียเป็นคนต้อนรับ เขาเรียงชาไว้เป็นตามราคาเลย มีตัวอย่างให้ดมกลิ่นเอาเอง แน่นอนว่ายิ่งแพงยิ่งหอม – -” ผมเหนื่อยมาทั้งวันยอมรับว่าจมูกสูดกลิ่นไม่รู้เรื่องเลยครับ เจ๊แกก็ไม่ช่วยอะไรเลยด้วยเพราะคนเข้าร้านเยอะมากๆ เลยเลือกมั่วๆ เอาที่ตัวเองชอบและไม่แพงเกินไปนักมาฝากที่บ้านและคุณป้าข้างบ้าน (ตอนนี้ชาที่ซื้อมายังกินไม่หมดเลย แต่มันหอมจริงๆ นะ)

บริการขี่ม้าแถวๆ น้ำพุ

ได้ชาผมก็รีบกลับโรงแรมแล้วพวกเราก็ออกไปกินข้าวกันก่อนเมืองจะปิด วันนี้เดินไปเดินสุดท้ายก็กลับมาร้าน Glenary ร้านเดิมเพราะมันปิดช้าสุด อาหารอร่อยและราคาไม่แพงทั้งๆ มันฮายโซวมากๆ

กินเสร็จก็ free time อีกรอบ ผมกับเพื่อนเดินหาซื้อของฝากกัน เดินไปดูผ้าที่แม่ฝากซื้อรู้สึกว่าขายแพงมากๆ เมื่อเทียบกับราคาที่แม่บอกว่ามีคนซื้อมาฝากจากอีกเมืองเลยไม่เอา พอไม่ได้อะไรผมก็เลยไปนั่งกินชาร้าน Nathmull ร้านเดิม คราวนี้คนรับแขกเป็นหนุ่มอินเดียที่บริการดีมาก แนะนำหมดว่าชาแบบไหนเป็นอะไร มือใหม่ชาเหมาะกับแบบไหน ใช้วิธีถามว่าชอบกลิ่นหอมแบบไหน ชอบกลิ่นหอมแรงหรือหอมอ่อนๆ อะไรทำนองนี้ สุดท้ายก็ได้ชากลิ่นผลไม้มาชาใหญ่ๆ กับแก้วที่ดูน่าจะเป็นแก้วไวน์มากกว่า แต่ชาหอมและอร่อยมากๆ ครับ

กินกันจนชาหมด (ไปกัน 4 คนสั่งคนละกา – -“) ก็กลับโรงแรมไปเก็บของรอบสุดท้ายก่อนกลับบ้านแล้วนอนเอาแรงเพราะต้องตื่นแต่เช้าครับ