แค่คุยกันแต่แรกก็จบ

วันเสาร์ที่ผ่านมาผมไปกินข้าวกลางวันแถวๆ บางลำพูมาครับ ก็แวะเข้าไปกินร้านก๋วยเตี๋ยวเป็ดย่างเจ้าเก่าที่กินมาตั้งแต่เด็ก ร้านนี้จุดเด่นคือเส้นบะหมี่ใหญ่ที่แปลก เหนียวหนึบหนับ อร่อย ข้อเสียเดียวของร้านนี้คือดันอยู่ติดกับร้านชื่อดังที่ดูสะอาดกว่า (ร้านนี้เป็นซอกๆ ตรอกๆ) คนเลยเข้าน้อยกว่า

ก๋วยเตี๋ยวร้านนี้อร่อยเช่นเดิม แต่กินๆ ไปรู้สึกมาคุเล็กน้อยเพราะหว่าว่าอาเจ๊เจ้าของร้านแกดุเหลือเกิน ทำหน้าหงิกตลอดเวลา ใส่ทุกคนด้วย -*- (คิดไปคิดมามันก็เลือกปกติของอาเจ๊คุมร้านไม่ว่าจะร้านไหนอ่ะนะ)

ตอนเดินไปจ่ายตังค์ผมถามไปว่าเคยมากินตั้งแต่เด็ก สมัยยังมีเด็กตัวเล็กๆ (จำได้ว่าทารกเลยล่ะ) นอนอยู่บนเตียงแถวๆ ใต้บันได ตอนนี้เด็กคนนั้นกี่ขวบแล้ว

เท่านั้นแหละอาเจ๊ยิ้มทันที ถามผมว่าเด็กคนไหน ตอนนี้มีอยู่ทั้ง ปี 3 ปี 2 กับ ม.5 (ผมก็จำไม่ได้ว่าคนไหน ฮ่าๆ) แล้วก็คุยกันเรื่องร้านสมัยก่อนสักพัก หลังจากนั้นแกก็ยิ้มตลอดตั้งแต่ผมจ่ายตังค์จนออกจากร้านเลยทีเดียว

ผมรู้สึกว่าถ้าคุยตั้งแต่แรกที่เข้าร้าน การกินก๋วยเตี๋ยวเมื่อวานน่าจะอร่อยกว่านี้อีกเยอะ